“Waarom kan je nou niet je kop houden, trut”

“Waarom kan je nou niet je kop houden, trut!”, dacht ik. Ik hoorde mezelf praten in een gesprek met een ander en ik stapte weer in mijn oude valkuil: Zenden! God, ik kan lullen als brugman. En ik erger me soms zo aan mezelf als ik dat doe. Want wat is nu eigenlijk de reden dat ik zo graag praat? Wat maakt het zo lastig om mijn kop te houden?

Waarom kan ik nou niet mijn kop houden?

“Waarom kan ik nou niet mijn kop houden?” , vraag ik mezelf dan af. Voor iedereen is het anders. Voor mij zijn er verschillende redenen:

1. Het voelt soms zo lekker om geluid te maken
2. Ik krijg een gevoel van regie
3. Het is super belangrijk dat ik zeg wat ik te zeggen heb
4. Ik ben bang dat mij die ene vraag wordt gesteld…

Smoezen om aan het woord te zijn

Nou zo kan ik nog wel even doorgaan met smoezen bedenken. Want eerlijk is eerlijk, het zijn gewoon smoezen. Zelfs de redenen die ik mezelf geef zijn niet waar. Gelul door een rietje, zeg maar.

Want ondanks dat het soms lekker voelt om geluid te maken, voelt het direct daarna eigenlijk heel slecht. Als ik zelf de hele tijd aan het woord ben en de ander niet aan het woord gelaten heb en alleen mezelf heb horen kakelen, dan heb ik niets geleerd. Want wat ik zeg, dat wist ik zelf al. Ik heb ook geen idee hoe een ander ergens over denkt. Die kwam er namelijk niet tussen. En ja, natuurlijk weet ik dat de ander niet zo’n leuk gesprek heeft gehad, als ik de hele tijd aan het woord ben. Oeff… pijnlijk!

De regie hebben in een gesprek

Over de regie hebben in een gesprek, bestaan nogal wat misverstanden. Als trainer in gesprekken weet ik als geen ander, dat degene die de regie heeft, degene is die de VRAGEN STELT en niet DIE VERTELT… Waarom voelt het soms dan toch als regie? Zolang jij praat, zegt een ander niets. Nou, als dat ‘de regie’ is, is het eerder een fout regime… Als jij vragen stelt, bepaal jij de richting van het gesprek en de ander geeft de inhoud. Jij vat samen en stelt een nieuwe vraag. Jij stuurt dus en bent de regisseur. Wat kan ik mezelf toch voor de gek houden!

Wat ik zeg is super belangrijk

Ik herken dat bij mezelf. Dat ik vind, dat wat ik zeg super belangrijk is. Zo voelt het ook. Tot ik het uitgesproken heb… Dan begrijp ik zelf vaak niet waarom ik dat toch zo graag kwijt wilde. Het is ineens niet meer zo belangrijk. Wat jammer dat ik dat niet bedacht vóór ik het uitsprak en mijn ‘airtime claimde’… Dan had ik mijn kop kunnen houden.

Angst

Soms komt bij mij ineens die angst weer op. Die angst dat iemand mij die ene vraag stelt. Waar ik geen antwoord op weet. Of waarop ik het antwoord niet wil delen. Omdat ik me schaam. Voor mijn onwetendheid, voor mijn domheid of iets dergelijks. Voor mij is het een reden om maar te blijven praten. Lekker veilig.

Welke redenen/smoezen voer jij op om teveel aan het woord te zijn?

Ik geloof dat het belangrijk is om zelf inzicht te krijgen in het waarom. Waarom ben jij zoveel aan het woord? En in welke situaties is dat met name? Durf jij het te delen met mij? Ik ben benieuwd! Stuur je reactie naar mariejose@minddirection.nl en ik beloof je dat ik hem lees én reageer!

Ik wens je een week waarin je veel leert over jouw airtime!