De kunst van klantenbinding!
Afgelopen week was ik een paar dagen met Bart samen weg. We zaten ‘om de hoek’ in een huisje in Nederhorst den Berg. Heerlijk! We hebben eigenlijk niks gedaan. Gelezen, geNetflixt, bij de open haard gezeten, lekker gekookt en gewandeld…nou eigenlijk niet zo lekker gewandeld.
We dachten een leuke route gevonden te hebben die ons door Abcoude zou voeren. We waren na ca. 2 kilometer de weg al kwijt en waaiden uit ons hemd. Mmm. Linksaf is het nog 19 kilometer, rechtsaf 24 kilometer…pff! Tja, dan maar gewoon op onze schreden terug. En zo stonden we na 4 kilometer weer bij het begin: bij de Visboer in Abcoude. Dan maar een portie kibbeling nemen!
We stonden even te wachten op onze kibbeling en ik kon lekker een beetje mensen kijken (wat is dat toch zalig en wat mis ik dat enorm!). De visboer stond duidelijk met zijn zoon (en misschien ook dochter?) zijn klanten te bedienen. “Hé Peter!”, hoorde ik hem roepen. “Hallo Erik!”. Niet alleen de mensen in de rij leek hij bij naam te kennen, hij stak ook steeds zijn hand op naar mensen die voorbijliepen of voorbijreden. “Dag Frank, doe de groeten aan Natascha!”.
De kunst van klantenbinding!
Een man stapte in de rij, met zijn kleinzoon (aanname) op de arm. “Mag ik een koud vissie?”,”Mag ik een koud vissie?”, riep het jongetje naar de visboer. “Hé kerel!”, riep de visboer. Hij begon direct te glimmen. “Natuurlijk mag jij een vissie, kom maar vast hier!”. Opa kwam met zijn kleinzoon naar voren en het jongetje kreeg een lauw vissie, want “ze zijn nog niet helemaal afgekoeld”, vertelde de visboer. Het jongetje pakte het vissie aan en begon direct te eten. De visboer was zichtbaar aan het genieten van het jongetje dat zijn vissie at. “Dank je wel”, probeerde opa nog. Maar het jongetje had zijn mond vol en kon dus niet praten.
Ze bleven zwaaien en roepen naar de mensen
Deze visboer verstond duidelijk de kunst van het klanten binden. En ik genoot ervan. De visboer en ook zijn zoon bleven zwaaien en roepen naar de mensen die langskwamen of in de rij stonden. Nu was het vissie op. Het jongetje begon weer te roepen: “Mag ik nog een lauw vissie?”. Hij vroeg echt om een lauw vissie…hahaha, dit was een slim jongetje! De visboer begon gelijk weer te glunderen! “Natuurlijk krijg jij nog een vissie!”.
Deze mensen stonden zelf te genieten van het contact met hun klanten.
In de tijd dat wij stonden te wachten en daarna ons kibbelingetje aten, heb ik genoten van deze visfamilie. Wat was het nu waardoor ik zo’n goed gevoel kreeg?
Deze mensen stonden zelf te genieten, te genieten van het contact met hun klanten. Dat is klantenbinding!
Ze waren oprecht blij. Er zat geen opsmuk bij, geen doen alsof. En dat zag je. De volgende keer rij ik gewoon om naar Abcoude voor een vissie!
Ik wens je een week waarin je kan genieten van het contact met jouw klanten!
