Een schrijnend verhaal dat verteld moet worden.

Een paar jaar geleden, ik was 46…

Nu is dat niet wat ik bedoel met schrijnend, hoor. Maar ik merk dat ik op een leeftijd kom waarop ik meer geconfronteerd wordt met het feit dat het leven eindig is. Via via ken ik een prachtig stel van in de 80 jaar. Dit stel heeft besloten niet meer in hun appartement te blijven, maar samen te verhuizen naar een verzorgingstehuis. Gelukkig hebben zij een goed leven gehad en konden zij een verzorgingstehuis met luxe extra’s krijgen. De kosten voor bewoning in zo’n tehuis met luxe extra’s, zijn om je rot te schrikken. Maar gelukkig past het binnen hun budget.

Wat een opluchting

Zij is weliswaar broos, maar mentaal nog zo fris als een hoentje. Hij beduidend minder. De zorg voor hem viel haar dan ook zwaar. Het besluit om naar een verzorgingstehuis te gaan, waar deze zorg wordt overgenomen door personeel dat daarvoor opgeleid is, voelde als een opluchting, begreep ik van ze. Daar kan ik me alles bij voorstellen. Daar aangekomen, bleek niet alles zo’n opluchting te zijn als gehoopt.

Er gebeurde waar we allemaal bang voor waren​​

Op één van de twee kamers die zij tot hun beschikking hebben, was de vloer heel slecht gelegd. Uiteraard is dit gelijk besproken met de directie van het huis. Dit zou snel verholpen worden. Helaas was na 3 maanden de vloer nog niet hersteld en gebeurde waar we allemaal bang voor waren. Hij (die met een rollator loopt), viel door de ongelijke vloer plat op zijn gezicht. Hij was weken onherkenbaar… Zijn arme vrouw is zich bijna doodgeschrokken door dit voorval.

Blouse kwijt

Ze hebben hun leven lang hard gewerkt en hebben succes gehad. Zij is erg zuinig, maar houdt van mooie kleding, zoals die ene prachtige blouse. Op een dag kon zij deze blouse niet meer vinden. Ze haalde haar twee kamers onderste boven om de blouse boven tafel te krijgen, maar hij was weg. Een dag later zag ze een personeelslid in de blouse lopen… Deze fragiele vrouw was zo stoer dat ze besloot de medewerker in kwestie, zelf te benaderen om te horen hoe dat zat. Er kwam een hakkelend verhaal over hoe de kleding van het personeelslid vies was geworden en zij ‘even iets anders nodig had’. Ik schaam me dood als ik dit verhaal aanhoor en voel mijn woede toenemen.

Belofte maakt schuld

Verder had hij een hele simpele wens. Hij is dol op koekjes en kan zó genieten van een koekje bij de thee. In dit tehuis zou hij elke dag een heerlijk koekje of zelfs een gebakje krijgen. Inmiddels wonen ze er 5 maanden. Hij heeft nog nooit een koekje gehad… ze vragen er wel beleefd om, elke dag.

Als ik dit hoor, kan ik wel huilen. Ik zal jullie de lijst met gebreken in dit huis, besparen. Maar er gaat geen dag voorbij dat er iets mis gaat. Helaas is het niet zo makkelijk om deze mensen ergens anders onder te brengen, ben ik inmiddels achter.

Een schrijnend verhaal

Dit is, wat mij betreft, sales pure sang. Zo mooi dat er high end verzorgingstehuizen bestaan, waar je echt in de watten gelegd kan worden aan het eind van je leven. Maar wat is het schrijnend als daar werkelijk niets van terecht komt. Deze mensen hebben geen familie, geen kinderen, niets. Ze hebben hun leven in luxe kunnen leven, omdat ze daar keihard voor gewerkt hebben, jarenlang. Nu moeten ze als een klein kind om een koekje vragen en krijgen het niet. Een KOEKJE!!! En dat terwijl het zo makkelijk is om mensen te verwennen.

Ik ga er vanmiddag heen, met een doos heerlijke koekjes!

Ja, dit is ook een sales verhaal wat mij betreft. En absoluut een verhaal dat verteld moet worden.

Ik wens je een week toe, waarin je de mensen om je heen én natuurlijk ook jouw klanten, eens lekker verwent met iets extra’s!